Kitabın adı "Dijital çağı insanileştirmek" yazarı Üner Kırdar. Uzun yıllar Birleşmiş Milletler'de çalıştı; kendisi Lütfi Kırdar'ın oğlu olur. Kitabında, Güney Kore Cumhuriyeti, Malezya, Tayvan, Singapur, Hindistan ve Çin gibi ülkelerin deneyim ve uygulamalarından Türkiye'nin ders alması gerektiğini yazıyor. Bilgi çağı ile meydana çıkan yeni teknolojiler, insan bilgisine ve becerisine dayanan çok kazançlı bir "hizmetler" sektörünün doğmasına sebeb oldu. Bu sektör, bugün, dünyanın toplam milli hasılasının % 65'ini ve yeni istihdam imkânlarının başlıca kaynağını teşkil ediyor.
Önümüzdeki 10 yılda, Türkiye'de, çalışma yaşına erecek 4 milyon gence iş sağlamak, siyasetçilerin en önemli görevlerinden biri. Ne yapılması gerektiğini Üner Kırdar, İrlanda, Güney Kore örnekleriyle açıklıyor: "İrlanda, 20 yıl önce, Avrupa'nın en fakir ülkelerinden biriydi. Ancak yeni teknolojilere dayanan eğitim sistemini, 'ulusal bir kalkınma politikası' olarak uygulaması sonucunda, bugün AB'nin en hızlı gelişen ülkesi niteliğine erişmiştir. Daha önce istihdam sorunu yüzünden dünyanın en fazla insanını ihraç eden bir ülke olması yerine, şimdi ileri teknoloji ihraç eden bir ülke haline gelmiştir. İstihdam imkânlarını % 70 arttırarak, 2 milyondan fazla insana kazançlı bir iş imkânı yaratmıştır. Birleşmiş Milletler'e göre, 2005'te teknoloji başarı endeksinde G. Kore 5. sıradayken, Türkiye 120. sıradaydı. G. Kore ARGE yatırımları için milli gelirinin % 2.5'ini ayırırken, Türkiye sadece % 0.7'sini harcamıştır. G.
Kore'de her 100 kişiden 68'i internetten yararlanırken, Türkiye'de bu rakam sadece 8 kişiydi."
Ve Üner Kırdar son noktayı koyuyor: "Türkiye insan odaklı bilgi çağı kalkınma stratejisini ulusal bir politika olarak uygularsa, AB'nin yeni servis ekonomisinin önemli merkezlerinden biri haline gelebilir. Bu sonuca varabilmek için gençlerimizi yabancı dil ve modern çağın bilgi teknolojileriyle donatmak icap etmektedir."
Sevgili Üner, birbirimizi yemekten bunları düşünmeye vaktimiz kalıyor mu?
SABAH